Gastenboek

Op 13 november heeft Vocapella het concert Northern Tales uitgevoerd.
Wij willen Bas van Spaendonk bedanken voor zijn prachtig pianospel en begeleiding van diverse liederen. Bas was bereid om onze vaste pianist Rick Schilders te vervangen.
Gelukkig was Rick wel aanwezig en van hem ontvingen wij deze mooie recensie

Voor mij de eerste keer als toeschouwer in de zaal. Normaal begeleid ik dit vocaal ensemble maar door omstandigheden heb ik de mogelijkheid om eens een keer het koor te beluisteren met medewerking van Bas van Spaendonk op piano vanuit de zaal.
Wat mij opvalt is de rust die van het koor o.l.v. dirigente Jenny van Spaendonk en broer Bas (piano) uitgaat. Ondanks het feit dat het zo’n dikke twee jaar geleden is dat er geconcerteerd wordt voor publiek straalt het koor zelfverzekerdheid uit. Het programma is ambitieus zeker gezien de kleine bezetting waar dit koor mee werkt.
De keuze is deze keer gevallen op een Scandinavisch repertoire wat veel vergt van alle deelnemers. Begonnen wordt met een aantal a capella nummers waarbij de leiding van Jenny het beste oproept bij de zangeressen. Ik kom er achter dat de plaats van waaruit het concert beluisterd wordt ook bepaald hoe de verhouding in volume tussen de verschillende stemmen overkomt.
Ik zit links vlak bij de sopranen, die nota bene slechts met tweeën zijn maar die vanuit deze hoek redelijk aanwezig zijn. Ik realiseer me nu dat het geheel beter in balans is als je in het midden van de zaal zit en iets verder naar achter. Dit doet echter niets af aan de kwaliteit van de zang die, als je nagaat dat het een amateur gezelschap is, dit niveau overstijgt.
Ola Gjeilo is de constante factor in dit concert en de eerste compositie van hem wordt begeleid op de piano, wat even wennen is voor het koor i.v.m. zuiverheid. Het pianospel van Bas is evenwichtig en heel subtiel van toon wat zeker een meerwaarde is in dit prachtige stuk muziek.
Dit gevoel blijft hangen, ook tijdens de rest van het concert met vooral verschillende composities van Ola Gjeilo afgewisseld met Stefan Nilsson, F.M. Herzog en een eigen arrangement van een Keltische melodie.
Het concert wordt twee keer aangevuld met prachtige pianostukken van Edvard Grieg en Ralph Vaughn Williams. Mooi beheerst gespeeld en heel subtiel, wat voor mij, als een wat hardhandige pianist een nieuwe wereld opent (mijn vrouw Ine attendeert mij hierop met de opmerking: “kijk, zo kan het ook”) Al met al een leermoment voor mij als pianist maar zeker ook de moeite waard om een koor wat je al zo lang kent vanuit een andere situatie te beluisteren.
Een concert wat waardering oproept zeker ook gezien het feit dat deze groep zangeressen ieder volgend concert een gedeeltelijk nieuw repertoire instudeert.
Petje af en respect voor weer een zeer boeiend concert.
Jullie blijven voor mij de favoriete meidengroep. Zie uit naar het volgend concert.
Rick Schilders

   Vocapella Adiemus

Wij kijken terug op een heel geslaagd concert en danken ons ensemble voor hun onmisbare ondersteuning en het vele publiek dat ons concert heeft bezocht

Recensies

Adiemus, concert van Vocapella, Jan van Besouwhuis, Goirle, 28 oktober 2018.     Muziek: Karl Jenkins. Uitvoerenden: Vocapella met samengesteld instrumentaal ensemble. Onder leiding van Jenny van Spaendonk

De gemeente geeft subsidie voor uitingen van kunst. Er is, zeker in tijden van bezuinigingsdrang van overheden, discussie of gesubsidieerde kunst wel bestaansrecht heeft. Het op zondag 28 oktober gegeven concert van Vocapella is een klinkend argument, dat deze subsidies wel degelijk goed besteed zijn. Voor een bijna geheel gevulde kapel, een kleine 200 bezoekers, gaven Vocapella, samen met een voor deze gelegenheid samengesteld ensemble, onder leiding van Jenny van Spaendonk een gratis toegankelijk concert met uitsluitend werken van de Welsh componist Karl Jenkins.

Het concert startte met drie losse stukken, ‘Healing Lights, ‘Exultate Jubilate’ en ‘Introit’, waarna ‘Songs of Sanctuary’ opgepakt werd, het leeuwendeel van het concert.

Fascinerend is hoe Jenkins blijkbaar de logische stap heeft gezet, om van de, door de eeuwen heen sterk geformaliseerd geraakte en voor de huidige luisteraar nu bijna betekenisloze Latijnse tekst in ‘Jubilate’ of ‘Requiem’, over te stappen naar écht betekenisloze klanktekst – tekstklank in ‘Songs of Sanctuary’. In deze zin was de programmering van dit concert ook verhelderend en aangenaam.

En dat voor dit concert een aantal door Jenkins voorgeschreven herhalingen in de Songs niet uitgevoerd werden was voor ondergetekende ook aangenaam; Jenkins heeft een groot werk geschapen, maar in de vorm eenvoudig, op punten eentonig zelfs vind ik. Misschien ontbreekt het mij aan Bruckneriaans uithoudingsvermogen.

De uitvoering van Vocapella daarentegen was juist niet eentonig.

In het begin van het concert dreigden de hogere vrouwenstemmen in het gedrang te komen. Dit kan komen doordat de akoestiek van de kapel van het Jan van Besouwhuis in zijn basis een voorkeur voor lagere tonen lijkt te hebben – alsof de woofer aan staat. Het is aan de gezamenlijke inspanningen van de koorleden, het op elkaar afstemmen van de verschillende partijen en instrumentalisten, het arrangement én de aanwijzingen van Jenny te danken, dat de balans steeds beter gevonden werd, vooral in ‘Songs of Sanctuary’.

Jenny kan goed dirigeren. Ze heeft een mooie, vocaal gerichte techniek, maar weet met precies gegeven cues ook de instrumentalisten dat te geven wat ze nodig hebben – ze heeft het geheel in de hand. Daarboven werd tijdens het concert ook duidelijk dat ze muzikaal enthousiasme over kan brengen, waardoor iedereen in een flow kwam, het publiek incluis.

Jenny is ook verantwoordelijk voor het arrangement voor het ensemble en koor, een duivelse klus lijkt me – en die heeft ze goed geklaard.

Dat de vrouwen van Vocapella hun mannetje stonden blijkt uit de sferen die gecreëerd werden in ieder afzonderlijk deel van de Songs en van de sfeer in de kapel. Tijdens de goed anderhalf uur musiceren en luisteren zonder pauze was niets te merken van moeheid bij de vertolkers en bij het publiek. Het spontane, tóch gegeven applaus na ‘Adiemus’, de aangehouden aandacht die voelbaar was en de ovatie aan het eind gaven mij in ieder geval de sterke indruk dat hier meer aan de hand was dan een concert; het was een dierbare ervaring.

Bas van Spaendonk

 

Wie Vocapella volgt weet dat het een geweldig mooie klankkleur heeft.

Dit kwam ook nu weer tot uiting tijdens dit concert.

Het koor moest er wel even in komen, maar met name het Introit uit het Requiem van Jenkins was “kippevel”.

“Songs of Sanctuary” was van een ontroerende schoonheid met muzikale ondersteuning van mensen die weten hoe het moet en was wat geluidsterkte mooi afgestemd.

Dit koor maakt nog steeds een positieve ontwikkeling door en je kunt aan de koorleden zien dat ze er plezier in hebben. Het spatte er als het ware van af.

Ook de dirigente, die de touwtjes strak in handen had, swingde er lustig op los, een teken – naar mijn idee – dat het allemaal lekker loopt.

Het moet gezegd worden, Jenkins ligt goed in het gehoor, is niet al te moeilijk voor de luisteraars. Wie  dit concert niet heeft bijgewoond heeft echt wat gemist.

Het hele concert kan zo integraal op de cd zou ik zo zeggen.

Jo Schilders